Założeniem koncepcji Vojty jest istnienie genetycznie zakodowanych globalnych wzorców lokomocji w programie zwanym ontogenezą ruchową zawierającą indywidualny program rozwoju ruchowego przynależnego gatunkowi ludzkiemu. Oznacza to, że wszystkie mechanizmy potrzebne do zmiany pozycji ciała, pionizowania się oraz przemieszczania do przodu istnieją od momentu poczęcia organizmu człowieka, a ujawniają się stopniowo w sposób automatyczny, w miarę dojrzewania centralnego układu nerwowego.
Rozwój każdego człowieka postępuje według tego zakodowanego genetycznie programu. Niemowlę z uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego już od pierwszych dni życia nie może realizować genetycznie uwarunkowanego programu rozwoju, gdyż droga do niego pozostaje zablokowana na skutek uszkodzenia dróg i ośrodków układu nerwowego.
Vojta opracował sposób terapii polegający na odruchowym uaktywnianiu i wyzwalaniu genetycznie zakodowanych mechanizmów lokomocji. Można je wyzwolić u każdego człowieka, niezależnie od stopnia uszkodzenia układu nerwowego i niezależnie od wieku. Metoda ta zwana jest metodą odruchowej lokomocji. Stosowana jest głównie profilaktycznie i leczniczo w dziecięcych neurologicznych zaburzeniach ruchowych oraz ortopedycznych wadach postawy.
Na całość koncepcji Vojty składają się część diagnostyczna, dająca możliwość wychwycenia zaburzeń w rozwoju już w pierwszych tygodniach życia niemowlęcia oraz część terapeutyczna, która umożliwia wczesne rozpoczęcie niezbędnej rehabilitacji zanim utrwalą się patologiczne wzorce motoryki.
Terapia Vojty, niezależnie od wieku dziecka pozwala na wywoływanie wszystkich mechanizmów składających się na prawidłowy rozwój, a w przyszłości na lokomocję.
Warunkiem niezbędnym do odniesienia maksymalnego efektu jest świadomość rodziców o istniejącym problemie w rozwoju własnego dziecka oraz przekonanie o konieczności rozpoczęcia i prowadzenia takiej terapii.