W medycynie sportowej (u osób młodych i zdrowych) interesuje nas wydolność fizyczna. Najdokładniej wydolność fizyczną możemy ocenić stosując maksymalną próbę wysiłkową z bezpośrednim pomiarem poboru tlenu. W praktyce częściej stosujemy próby submaksymalne (klasycznie do osiągnięcia 85% maksymalnej wiekowej częstości skurczów serca), a wielkość VO2max obliczamy metodą pośrednią.
Metodyka testu wysiłkowego
Badanie polega na stopniowym wzroście obciążenia na bieżni lub cykloergometrze:
- na cykloergometrze – o 30 W co 3 min przy obrotach 60/min
- na bieżni ruchomej – wg zmodyfikowanego lub typowego protokołu Bruce’a, Naughton’a lub innych
- bieżąca obserwacja elektrokardiograficzna
- pomiar i rejestracja tętna (minimum co 2-3 minuty)
- pomiar ciśnienia co 2-3 minuty
- obserwacja i kontrola samopoczucia pacjenta
- zakończenie wysiłku przy wystąpieniu kryteriów przerwania testu
- obserwacja pacjenta (EKG, ciśnienie tętnicze do 10 minut po zakończeniu wysiłku)
U młodych, zdrowych sportowców, gdy jedynym celem próby jest ustalenie wydolności fizycznej można stosować 6 minutowy wysiłek na poziomie submaksymalnym (w przedziale tętna 120-170/min) z oceną VO2max na podstawie nomogramu Astrand-Rhyming. W praktyce klinicznej obciążenie zwiększa się stopniowo, co umożliwia pełną ocenę tolerancji wysiłkowej i zwiększa bezpieczeństwo próby.